In mijn vorige post in deze serie over essentiële concepten, “Wat is 'Een goede voorspelling'”besprak ik de basisinspanning om de meest waarschijnlijke toekomst te ontdekken in een scenario voor vraagplanning. Ik definieerde een goede voorspelling als een die onbevooroordeeld en zo nauwkeurig mogelijk is. Maar ik waarschuwde ook dat, afhankelijk van de stabiliteit of volatiliteit van de gegevens waarmee we moeten werken, er nog steeds enige onnauwkeurigheid kan zijn in zelfs een goede voorspelling. De sleutel is om inzicht te hebben in hoeveel.

Dit onderwerp, omgaan met onzekerheid, is het onderwerp van een bericht van mijn collega Tom Willemain, “Het gemiddelde is niet het antwoord”. Zijn post legt de theorie uiteen om op verantwoorde wijze de grenzen van ons voorspellende vermogen te confronteren. Het is belangrijk om te begrijpen hoe dit echt werkt.

Zoals ik aan het einde van mijn vorige bericht kort aanstipte, begint onze aanpak met iets dat een "glijdende simulatie" wordt genoemd. We schatten hoe nauwkeurig we de toekomst voorspellen door onze voorspellingstechnieken te gebruiken op een ouder deel van de geschiedenis, waarbij we de meest recente gegevens uitsluiten. We kunnen dan wat we zouden hebben voorspeld voor het recente verleden vergelijken met onze werkelijke informatie over wat er is gebeurd. Dit is een betrouwbare methode om in te schatten hoe nauwkeurig we de toekomstige vraag voorspellen.

Veiligheidsvoorraad, een zorgvuldig gemeten buffer in voorraadniveau die we in voorraad hebben boven onze voorspelling van de meest waarschijnlijke vraag, is afgeleid van de schatting van de voorspellingsfout die voortkomt uit de "glijdende simulatie". Deze aanpak om met de nauwkeurigheid van onze prognoses om te gaan, balanceert efficiënt tussen het negeren van de dreiging van onvoorspelbare en kostbare overcompensatie.

In meer technische details: de prognosefouten die worden geschat door dit glijdende simulatieproces geven het niveau van onzekerheid aan. We gebruiken deze fouten om de standaarddeviatie van de prognoses te schatten. Nu, met een regelmatige vraag, kunnen we aannemen dat de voorspellingen (die schattingen zijn van toekomstig gedrag) het beste worden weergegeven door een klokvormige kansverdeling - wat statistici de "normale verdeling" noemen. Het centrum van die verdeling is onze puntvoorspelling. De breedte van die verdeling is de standaarddeviatie van de "glijdende simulatie"-voorspelling van de bekende werkelijke waarden - we halen dit rechtstreeks uit onze schattingen van de voorspellingsfout.

Zodra we de specifieke klokvormige curve kennen die bij de voorspelling hoort, kunnen we eenvoudig de benodigde veiligheidsvoorraadbuffer inschatten. De enige input van ons is het “serviceniveau” dat gewenst is en de veiligheidsvoorraad op dat serviceniveau kan worden bepaald. (Het serviceniveau is in wezen een maatstaf van hoe zeker we moeten zijn van onze voorraadniveaus, waarbij een groeiend vertrouwen corresponderende uitgaven voor extra voorraad vereist.) Let op, we gaan ervan uit dat de juiste verdeling die moet worden gebruikt de normale verdeling is. Dit is correct voor de meeste vraagreeksen waar u een regelmatige vraag per periode heeft. Het mislukt wanneer de vraag sporadisch of met tussenpozen is.

In het volgende stuk in deze serie zal ik bespreken hoe Smart Forecasts omgaat met het schatten van de veiligheidsvoorraad in die gevallen van intermitterende vraag, wanneer de veronderstelling van normaliteit onjuist is.

Nelson Hartunian, PhD, was medeoprichter van Smart Software, was voorheen President en houdt er momenteel toezicht op als voorzitter van de raad van bestuur. Hij heeft op verschillende momenten leiding gegeven aan softwareontwikkeling, verkoop en klantenservice.

Fluctuaties in de toeleveringsketen van een voorraad zijn onvermijdelijk. Willekeur, die een bron van verwarring en frustratie kan zijn, garandeert dit. Een schip met goederen uit China kan vertraging oplopen door een storm op zee. Een plotselinge toename van de vraag op een dag kan de voorraad in één dag wegvagen, waardoor u niet meer aan de vraag van de volgende dag kunt voldoen. Willekeur zorgt voor fricties die het moeilijk maken om je werk te doen.

Op het eerste gezicht lijkt het soms het beste om op willekeur te reageren met de struisvogelbenadering: kop in het zand. U kunt genoegen nemen met een voorspelling en ervan uitgaan dat de voorspelling altijd klopt. De fout in die benadering is dat het statistische methoden negeert die ons in staat stellen gebruik te maken van een schat aan kennis over onze kennis zelf - hoeveel vertrouwen we kunnen hebben in onze voorspellingen en met welke brede mogelijkheden we worden geconfronteerd. De efficiënte aanpak van de problemen die voortkomen uit willekeur is niet om onzekerheid te negeren, maar om deze met open ogen te omarmen.

Als een fundamenteel principe van Smart Software's benadering van voorspelling, zullen we u altijd een beoordeling geven van de mate van onzekerheid in prognoses. Als u niets meer verwacht dan een absoluut cijfer - de vraag naar widgets in februari zal 120 eenheden zijn - kunt u het toegevoegde element van onzekerheid afdoen als negatief, of het vertrouwen verliezen in een voorspelling waarvan u had gehoopt dat deze definitief zou zijn. Maar we pleiten voor wat wij beschouwen als de benadering voor volwassenen; u moet weten wat u riskeert wanneer u zich aan een prognose houdt en uw besluitvorming daarop baseert.

Uw prognoses kunnen grote gevolgen hebben die verder gaan dan voorraadniveaus. Ze kunnen uw behoeften aan grondstoffen of personeelsniveau bepalen - prognoses zijn de drijvende kracht achter veel belangrijke beslissingen over de toewijzing van middelen. Als u te veel vertrouwen heeft in de meest waarschijnlijke uitkomst, zonder ook specifiek te overwegen hoe waarschijnlijk het is, begrijpt u de risico's waarmee u wordt geconfronteerd niet echt en kunt u uzelf in een precaire positie brengen.

De noodzaak om volledig geïnformeerde beslissingen te nemen, dwingt ons om in een prognose het plus/minus bereik van resultaten te zien met een bepaalde waarschijnlijkheid van voorkomen. In het specifieke geval van prognoses die in voorraadsystemen gaan, is dit een belangrijk onderdeel van het opzettelijk plannen voor onvoorziene gebeurtenissen. Zo bepaalt u niet alleen de voorraad die u moet aanhouden om aan de typische vraag te voldoen, maar ook de extra voorraad die u bij de hand moet hebben om de meest onverwachte uitkomsten op te vangen.

Dit belang neemt alleen maar toe wanneer u probeert een betrouwbare voorraad kritieke reserveonderdelen aan te houden. Tussen de kosten van het opslaan van extra inventaris en het rekening houden met de mate van betrouwbaarheid van uw prognoses, is er een balans die zich uitkristalliseert wanneer een vliegtuig dat u in de lucht nodig heeft aan de grond staat, omdat u geen vervanging voor een beschadigd onderdeel heeft.

(Terwijl het aanleggen van extra voorraad afhankelijk is van de bovenkant van het onzekerheidsbereik, wordt als de cashflow krap is, de onderkant van het bereik belangrijk. Treasury-minded gebruikers vinden waarde in deze andere kant van onzekerheid in scenario's waarin zelfs minimale overbevoorrading kan bijvoorbeeld meer een probleem zijn dan een gemiste verkoopkans. Betrouwbare informatie over de minst waarschijnlijke uitkomsten loont op dit moment.)

Inventaristheorie zegt dat je moet nadenken over de uiteinden van waarschijnlijke mogelijkheden en je moet voorbereiden om met meer scenario's om te gaan dan alleen wat het meest waarschijnlijk is. Willekeur is een realiteit die niet kan worden genegeerd. Het gemiddelde is niet het antwoord.

Thomas Willemain, PhD, was mede-oprichter van Smart Software en is momenteel Senior Vice President for Research. Dr. Willemain is ook emeritus hoogleraar Industrial and Systems Engineering aan het Rensselaer Polytechnic Institute en als lid van de onderzoeksstaf van het Centre for Computing Sciences, Institute for Defence Analyses.