U kunt uw voorraadniveaus niet goed beheren, laat staan optimaliseren, als u niet precies weet hoe vraagprognoses en voorraadparameters (zoals min/max, veiligheidsvoorraden, bestelpunten en bestelhoeveelheden) precies zijn bepaald.

Veel organisaties kunnen niet specificeren hoe beleidsinputs worden berekend of situaties identificeren waarin het management het beleid terzijde moet schuiven. Veel mensen kunnen bijvoorbeeld zeggen dat ze vertrouwen op een bepaalde planningsmethode, zoals Min/Max, bestelpunt of prognose met veiligheidsvoorraad, maar ze kunnen niet precies zeggen hoe deze planningsinputs worden berekend. Meer fundamenteel begrijpen ze misschien niet wat er met hun KPI's zou gebeuren als ze de min-, max- of veiligheidsvoorraad zouden wijzigen. Ze weten misschien dat de prognose berust op "gemiddelden" of "geschiedenis" of "verkoopinput", maar specifieke details over hoe de uiteindelijke prognose tot stand komt, zijn onduidelijk.

Vaak genoeg werd de logica voor voorraadplanning en prognoses van een bedrijf ontwikkeld door een voormalige werknemer of verdwenen adviseur en in een spreadsheet gestopt. Het kan anders terugvallen op verouderde ERP-functionaliteit of ERP-maatwerk door een IT-organisatie die er ten onrechte van uitging dat ERP-software alles kan en moet. (Lees dit geweldig en, zoals ze zeggen, "grappig omdat het waar is", blog van Shaun Snapp over ERP-gerichte strategieën.) Het beleid is mogelijk niet goed gedocumenteerd en niemand die momenteel aan het werk is, kan het verbeteren of er het beste van maken.

Deze ongelukkige situatie leidt tot een andere, waarin inkopers en voorraadplanners ronduit de output van het ERP-systeem negeren, waardoor ze afhankelijk worden van Microsoft Excel om orderschema's te bepalen. Er worden ad-hocmethoden ontwikkeld die samenhangende reacties op operationele problemen in de weg staan en die niet zichtbaar zijn voor de rest van de organisatie (tenzij u wilt dat uw CFO de complexe en kieskeurige spreadsheet leert kennen). Deze methoden zijn vaak afhankelijk van vuistregels, middelingstechnieken of leerboekstatistieken zonder een volledig begrip van hun tekortkomingen of toepasbaarheid. En zelfs wanneer gedocumenteerd, ontdekken de meeste bedrijven vaak dat de daadwerkelijke bestelling afwijkt van het gedocumenteerde beleid. Een bedrijf waarvoor we overlegden, had voorraadniveaus bij de hand die routinematig 2 x de maximale hoeveelheid waren! Met andere woorden, er is helemaal geen beleid.

Samengevat, veel huidige voorraad- en vraagvoorspellingssystemen zijn ontwikkeld uit wantrouwen voor de suggesties van het vorige systeem, maar verbeteren de KPI's niet echt. Ze dwingen de organisatie ook om op een paar werknemers te vertrouwen om vraagprognoses, dagelijkse bestellingen en voorraadaanvulling te beheren.

En als er een probleem is, kan het uitvoerende team onmogelijk ontspannen hoe je daar bent gekomen, omdat er te veel bewegende delen zijn. Was de overtollige voorraad bijvoorbeeld de schuld van een onnauwkeurige vraagprognose die berustte op een middelingsmethode die geen rekening hield met een afnemende vraag? Of was het te wijten aan een verouderde instelling van de doorlooptijd die hoger was dan had moeten zijn? Of was het te wijten aan een prognose-override die een planner had gemaakt om rekening te houden met een bestelling die gewoon nooit is gebeurd? En wie gaf de feedback om die override te maken? Een klant? Verkoper?

Heeft u een van deze problemen? Als dat zo is, verspilt u elk jaar honderdduizenden tot miljoenen dollars aan onnodige tekortkosten, voorraadkosten en bestelkosten. Wat zou je met dat extra geld kunnen doen? Stelt u zich eens voor welke impact dit zou hebben op uw bedrijf.

Deze blog beschrijft de top 10 vragen die u kunt stellen om te ontdekken wat er echt gebeurt in uw bedrijf. We beschrijven de typische antwoorden die worden gegeven wanneer er niet echt een beleid voor prognoses/voorraadplanning bestaat, leggen uit hoe deze antwoorden moeten worden geïnterpreteerd en geven duidelijk advies over wat u eraan kunt doen.

Tijdens onze reizen door de industriële scene merken we dat veel bedrijven meer aandacht besteden aan inventarisatiebeurten dan zou moeten. We willen een deel van deze aandacht verleggen naar meer consequente prestatiestatistieken.

Denk aan de definitie: Turns = Jaarlijkse dollarkosten van verkochte goederen / Gemiddelde dollarwaarde van voorraad. Als je in een jaar $1 miljoen spullen verkoopt en elke dag gemiddeld $100.000 aan spullen op de plank hebt liggen, heb je een indrukwekkende 10 beurten (Walmart draait rond de 8). Vermoedelijk duidt het hebben van hoge Turns op efficiënt beheer, en het houden van uw Turns hoger dan die van concurrenten duidt op concurrentievoordeel.

Maar zoals gebeurt met de meeste prestatiestatistieken, is er meer aan de hand. Turns kunnen erg opvallend zijn voor de CFO, maar ze kunnen een keurslijf zijn voor de COO. Dit komt omdat beurten niet direct verband houden met klantenservice; in feite kunnen hoge beurten synoniem zijn met lage serviceniveaus en opvullingspercentages. S&OP-consultant Darrin Oliver noemt Turns zijn 'pet peeve metric' omdat 'de klant niets om Turns geeft'.

Stel dat u niet tevreden bent met uw huidige Turns-waarde. Wat kun je doen om het aantal te verhogen? Aangezien Turns een verhouding is, kunt u deze verhogen door de teller (verkochte goederen) te verhogen of de noemer (voorraad) te verkleinen. Het verhogen van de verkoop is moeilijker omdat het de medewerking van de klant vereist. Afnemend voorraad is eenvoudiger omdat u het volledig onder controle heeft: voer gewoon kleinere aanvullingsorders uit, wat ook op korte termijn geld bespaart. Inderdaad, je kunt heel enthousiast worden en inventaris tot op het bot snijden. Je krijgt uiteindelijk een beter uitziend nummer voor Turns - en een serieus probleem met stockouts, backorders, verloren verkopen, verloren klantvriendelijkheid en verloren marktaandeel. Wie heeft er nu spijt?

Hier is een licht bewerkte versie van een verhaal over dit onderwerp, verteld door een zeer wijze beoefenaar. “In mijn andere leven draaiden ze allemaal om het verbeteren van bochten. Waarom, ik heb geen idee. Dus wees ik op de risico's die je loopt. En ze waren echt niet geïnteresseerd. Dus brachten we onze wereldwijde voorraden terug naar [een lager niveau], en braken toen dagelijks links en rechts op voorraad. Onze beurten waren geweldig, maar we verdienden geen geld, omdat we niets de deur uit konden krijgen, omdat we het niet bezaten. Hoe hoger je beurten, hoe lager je inventaris zal moeten zijn, anders krijg je gewoon een heel goede stroom. En in onze branche is dat heel, heel moeilijk om te bereiken. Dus als we redelijke beurten kunnen hebben maar nog steeds op voorraad zijn, denk ik dat dat is wat we willen doen. In een operationele wereld kan het erg frustrerend zijn om te proberen uit te leggen wat we elke dag doen en wat de risico's voor het bedrijf zijn wanneer de financiële mensen slechts naar een of twee statistieken kijken. Ze proberen het bedrijf eigenlijk in een vacuüm te plannen, en dat is erg moeilijk en erg riskant.”

Thomas Willemain, PhD, was medeoprichter van Smart Software en is momenteel Senior Vice President for Research. Dr. Willemain is ook emeritus hoogleraar Industrial and Systems Engineering aan het Rensselear Polytechnic Institute en als lid van de onderzoeksstaf van het Centre for Computing Sciences, Institute for Defence Analyses.